Tłumacz z Darfuru, Daoud Hari

-
Tłumacz z Darfuru 
Autor: Daoud Hari
Wydawnictwo: Wydawnictwo Czarne, 2018
Liczba stron: 189


To jedna z tych historii, o której bardzo chciałoby się powiedzieć, że broni się sama. I tak rzeczywiście jest, ale niestety nie całkiem. Jak wielu innych polskich czytelników wiem o Darfurze tyle co nic. Dlatego właśnie reportaż Daouda Hariego jest dla mnie ważny, bo otwiera oczy na przerażające w swoim okrucieństwie i bezsensowności walki w Sudanie. Miejscu, o którym wydaje się świat całkiem zapomniał. Ten reportaż ma być wołaniem o pomoc świadka i ofiary wojny.

Daoud Hari nie jest dziennikarzem – jest tłumaczem, który pomagał dotrzeć zagranicznym reporterom do zaatakowanych wiosek i miejsc zbiorowych mordów. Sam pochodzi z Darfuru i zna historię konfliktu od podszewki. Nie bywa tak zszokowany tym co słyszy i widzi w zaatakowanych wioskach jak zagraniczni dziennikarze. Choć cierpi on i jego najbliżsi, to właśnie tak wygląda miejsce, w którym musi żyć i pracować. Jedyne co może zrobić, to spróbować jakoś poinformować ludzi z zewnątrz o okropnościach rozgrywających się w jego kraju. Dlatego jest tłumaczem i przewodnikiem reporterów. Dlatego sam pisze reportaż o sobie i o Darfurze.

Oprócz przerażających opisów zbrodni wojennych ważne są też migracyjne losy Hariego. Dzięki takim głosom jak jego można poznać potrzeby i zmagania uchodźców, ich lęki i ogromne problemy z jakimi się stykają. Dla chorego widzimisię nikt nie ryzykuje życiem lub ciężkim więzieniem, co, niestety, nie wszystkim łatwo zrozumieć. Nie łatwo też słuchać gorzkich komentarzy po ucieczce z wojennego czy ekonomicznego piekła. Takie reportaże bywają więc na wagę złota.

Muszę się jednak przyczepić. Tłumacz z Darfuru to z pewnością reportaż ważny i cenny, ale moim zdaniem jest też w pewnym stopniu zaprzepaszczoną szansą na naprawdę silny i przejmujący głos w sprawie Darfuru. Język reportażu wydaje się suchy, beznamiętny, wręcz lekki, ale nie jest to moim zdaniem wyłącznie zabieg literacki, ale przebijają tu właśnie braki pisarskie autora, które może dałoby się zredukować przy ogromnej pracy redakcyjnej. Może lepsza byłaby w jego przypadku forma wywiadu rzeki, która oddałaby jego świadectwo oraz naturalne wołanie o zajęcie się sprawą Darfuru. Niestety, w formie reportażu, nie jest to obraz literacko przejmujący, choć oczywiście same fakty chwytają za serce. Tylko czy to wystarczy?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sztokholm. Miasto, które tętni ciszą, Katarzyna Tubylewicz

-
Sztokholm. Miasto, które tętni ciszą Autorka: Katarzyna Tubylewicz Wydawnictwo: Wielka Litera Liczba stron: 187 Niezwykły portret Sztokholmu - miejski przewodnik - nieprzewodnik, jak o nim mówi sama autorka.  Momentami wręcz intymny, pełny osobistych przeżyć i wspomnień. Autorka wydaje się znać historię miasta i samo miasto na wskroś, choć pozostawia czytelnikom wiele niedopowiedzeń. Nie ma tu sztampowego planu zwiedzania podanego na tacy, lecz jest to opowieść o mieście, które jest dla autorki wyjątkowo ważne. Przewodnik pokazuje miasto z różnych perspektyw: tubylca, turysty i jego pasjonata. Autorka od lat zajmuje się analizą szwedzkiego społeczeństwa i widać to w książce już od pierwszych stron. Zamiast suchych opisów najważniejszych zabytków możemy choć na chwilę zbliżyć się do mieszkańców Sztokholmu, ich dzielnic i mieszkań. Książkę ponadto wyróżnia barwny styl, który porywa czytelnika. Niby nic  specjalnego, ot przechodzimy przez jedno z europejskich miast. A jednak nie
Czytaj więcej

Powroty

-
Powroty potrafią być ciężkie i długo wyczekiwane, ale nie raz są nagłe, spontaniczne i proste jak złożenie kanapki przed wybiegnięciem z domu do pracy. Dzisiaj wracam tutaj, ale jako całkiem inna osoba, bo raczej nie wchodzi się dwa razy na tego samego bloga, szczególnie jako administratorka po niemal trzech latach przerwy ;)  Teraz chcę pisać inaczej - inna jest we mnie dojrzałość, inne spojrzenie na tekst, bo sama w ciągu tych lat zaczęłam intensywnie spełniać się literacko. Coś powoli powstaje - w mojej głowie, na papierze, na pliku Word. Najważniejsze, że czuję, że coś się dzieje.  Myślałam o powrocie już kilka razy, ale dziś postanowiłam, że to najlepsza chwila, ta, na którą tyle czasu czekałam.  Już w lutym z pewnością doczekacie się kilku słów o Sezonie na truskawki Marty Dzido, Chąśbie Katarzyny Puzynskiej, Iskierce Patrycji Żurek. Może też wspomnę o swoich pisarskich zmaganiach - sami zobaczycie.  Z walentynkową miłością, Orchidea
Czytaj więcej

Skok w króliczą norę, Adrianna Michałowska, Izabela Szolc

-
Skok w króliczą norę Autorki: Adrianna Michałowska, Izabela Szolc Wydawnictwo: Muza, 2019 Liczba stron: 364 Kiedy otworzyłam książkę, zobaczyłam spis i krótkie opisy postaci występujących w powieści, pomyślałam od razu, że raczej nie będzie to lekka lektura. Jakże się pomyliłam! Może autorki nie chciały wplatać rozwlekłych opisów postaci w akcję powieści, może chciały od razu pokazać, że to będzie powieść o kobietach (a przynajmniej głównie)? Choć spis postaci kompletnie nie przystaje do całości utworu i wydaje mi się całkowicie zbędny, to natchnął mnie jednocześnie jakimś zaciekawieniem, czy mogę spodziewać się po tej powieści czegoś jeszcze, co mnie zastanowi? Jeżeli chodzi o styl czy kompozycję, to na pewno nie jestem zszokowana. Ot, powieść przejmowana co chwila przez wątek innej kobiety. Wszystkie są ze sobą powiązane – są dla siebie albo członkami najbliższej rodziny, albo przyjaciółkami. Zdarza się, że narrację przejmuje osoba mniej związana z całą grupą lub mężczyzna, a
Czytaj więcej